6. "Faceci ..."

TYDZIEŃ DO INAUGURACJI SEZONU ...

Polska

     Piotr Żyła przechadzał się po dużym warsztacie samochodowym, zaglądając tu i ówdzie, gdy właścicielka warsztatu Sonia Gąsienica kończyła malować i polerować jego nie dawno zakupione auto. Był nieco zaskoczony faktem, że tak ładna i wykształcona dziewczyna założyła warsztat i została mechanik samochodową. Ze swoim wyglądem mogła zostać modelką, albo aktorką. Uśmiechnął się pod nosem, Dziewczyna mogłaby być jego dobrą kumpelą, miała wiele cech, które on cenił w kobietach. Z opowiadań Stefana, wiedział, że dziewczyna interesuje się wieloma dyscyplinami sportu i często wychodzi z pracownikami do baru na piwo.
-A ty Stefana długo znasz? - zapytał, przyglądając się narzędziom, które zobaczył na półce.
-Stefka? - zaśmiała się, przypominając sobie początki ich znajomości. -Na początku poznałam Cysię, byłyśmy sąsiadkami, później do naszej dzielnicy wprowadził się Stefan z rodzicami. Traktuje ich jak swoją rodzinę z resztą moi rodzice i państwo Hula bardzo się przyjaźnią. - odpowiedziała z uśmiechem na twarzy. Cieszyła się, że ma tak dobre relacje ze skoczkiem. Traktowała go jak brata i oddałaby dla niego wszystko, bez wahania.
-Wy w sumie to jesteście do siebie bardzo podobni. - zauważył, stając obok niej. Zmarszczył brwi i dokładnie ją zlustrował. Od góry do dołu.
-To znaczy? - zapytała zaciekawiona. Takich słów się nie spodziewała.
-Po prostu. - odpowiedział, wzruszając ramionami. Zaśmiała się cicho pod nosem. Choć Żyłę znała raptem trzydzieści minut, już zdążyła go polubić. I w dodatku nie zgodzić się z niepochlebnymi komentarzami na jego temat, które krążyły po stronach i forach internetowych.
-Gotowe. - powiedziała, odkładając marker na podłogę. Piotr uśmiechnął się szeroko, oglądając kawał dobrej roboty, którą szatynka wykonała. Był pod wrażeniem jej sprawnej ręki i wyjątkowego talentu. Wiedział już, że będzie odwiedzał jej warsztat często a i swoim znajomym coś szepnie.
-Ile się należy? - sięgnął do tylnej kieszeni spodni, po skórzany portfel, który się tam znajdywał. Sonia spojrzała na niego dziwnym wzrokiem. Nigdy nie brała pieniędzy od przyjaciół swoich najbliższych. Jej warsztat dobrze prosperował i od tych kilku odwiedzin w miesiącu nie zbiednieje.
-Dla przyjaciół Stefka w gratisie. - zakomunikowała mu. Żyła jednak rzucił jej wymowne spojrzenie.
-Nie. - Piotr podszedł do niej i lekko poklepał ją po ramieniu. - Na prawdę ile? - zapytał. Sonia pod wpływem jego wymownego spojrzenia skapitulowała. Wiedziała, że z nim nie wygra.
-Dwie stówki. - westchnęła, uśmiechając się do niego.
-Weź napiwek i zaokrąglij do pięciu. - wyszczerzył swoje zęby, a swoimi słowami całkowicie zaskoczył szatynkę. Pierwszy raz widziała kogoś, kto nie oszczędzał na pieniądzach. Wydało się jej to, nieco podejrzane.
-Nie szkoda Panu pieniędzy? - zapytała, mrużąc oczy.
-Maciek zarysował, Maciek zapłaci. - oznajmił pewnym głosem, a szeroki uśmiech zagościł na jego twarzy.
-Jeśli tak, to może jeszcze poszperam i coś wynajdę? - zaproponowała ze złośliwym uśmiechem w jakim wygięły się jej usta. Żyła po jej słowach, od razu się ożywił. Gąsienica zrobiła na nim ogromnie dobre wrażenie.
-Tak do tysiaka. - zastrzegł.
-Ma się rozumieć! - powiedziała ochoczo, puszczając oczko do kolegi Stefana.
-Oj dziewczyno, już Cię kocham. - wyznanie Piotra rozbawiło Sonię. Na co dzień pracowała z mężczyznami i zawsze miała z nimi dobry kontakt. Interesowała się wieloma podobnymi rzeczami co oni, a ich dziewczyny nigdy nie były zazdrosne a wręcz przeciwnie, wiedziały od niej wiele rzeczy, które jedynie umacniały ich związki. Wyciągnęła żarówki z jednego z przednich reflektorów, po czym wyciągnęła nowe ze stojącej nieopodal skrzynki.
-A Justysia nie będzie zazdrosna? - zapytał nieco kpiącym głosem Stefan, który zupełnie niepostrzeżenie wślizgnął się do królestwa dwudziestosześcioletniej pani mechanik.
-Ty, a ty podsłuchujesz? To nie ładnie. - Piotr spojrzał na niego przeszywającym wzrokiem. Hula jedynie westchnął, a Sonia jedynie cicho parsknęła. Jednak przeszywający wzrok jej przyjaciela sprawił, że szybko wróciła do wymienienia żarówki w samochodzie Żyły.
-Cysia kazała zawołać was na kolację. - powiedział.
-Bosko, od śniadania nic nie jadłam. - Sonia zamknęła maskę samochodu Piotra, po czym wytarła nieco ubrudzone ręce o ciemną, wilgotną ścierkę.
-To idziemy! - zarządził Stefan, po czym cała trójka skierowała się do domu na posesji obok.
 
      Marcelina z uśmiechem nalała do szklanek soku jabłkowego, po czym usiadła na krześle przy stole, obok Sonii.
-Swoją drogą Kot musiał dobrze o coś zahaczyć. Nawet Cysia tak auta nie rozwala. - rzuciła szatynka, nabijając widelec w bogaty kawałek miejsca jaki znajdował się na jej talerzu.
-Zabawne. - mruknęła, wyraźnie niepocieszona słowami jakie usłyszała od swojej przyjaciółki.
-No co, do najlepszych kierowców to ty jednak nie należysz. - bąknęła, rzucając Marcelinie wymowne spojrzenie. Hula musiała jej przyznać rację, nie należała jednak do najlepszych kierowców.
-Swoją drogą, spotkałam dzisiaj Łukasza Skrobota, który ciągle czeka na Twoją odpowiedz. - powiedziała. Sonia w jednej chwili poczuła się niepewnie, nikomu poza Marceliną nie powiedziała o propozycji Skrobota. Dobrze wiedziała, że reakcja Stefana może nie być zadowolony faktem, że zataiła przed nim tą wiadomość.
-Odpowiedz na co? - zapytał, zaciekawiony słowami swojej żony.
-Łukasz był u Sonii w poniedziałek i zaproponował jej praco na stanowisku jego asystentki. - wytłumaczyła z uśmiechem Marcelina. Sonia Gąsienica unikała wzroku Stefana.
-Zamierzałaś mi w ogóle powiedzieć? - spytał z wyrzutem.
-Chciałam Ci powiedzieć, jak się zdecyduje. - wytłumaczyła.
-A czego się boisz? - zapytał Żyła. Słuchając ich wymiany zdań doszedł do wniosku, że gdyby dziewczyna zdecydowała się na pracę dla Skrobota miałby w końcu kogoś komu mógłby się wygadać. Z chłopakami nie było tak łatwo.
-Warsztat to całe moje życie, nart nie smarowałam od ponad pięciu lat. - westchnęła.
-Przecież Cię przeszkolą, zobaczą co umiesz a czego nie. - Stefan, lekko chwycił jej dłoń uśmiechając się do niej delikatnie. Spojrzała na niego niepewnie. Miała wiele obaw związanych z propozycją kolegi z czasów pierwszych dwóch lat studiów.
-My będziemy Ci pomagać. - wtrącił Piotr uśmiechając się do niej ciepło.
-A ty Cysia, co sądzisz? - zapytała Sonia wzdychając.
-Moją odpowiedz znasz od przyjazdu Łukasza. - rzuciła jej jedno ze swoich firmowych spojrzeń.
-Dobrze, zadzwonię jutro do Łukasza i powiem, że się zgadzam. - oznajmiła, ku uciesze całej trójki.
-Super! - krzyknął Piotrek. -Wypiłbym piwko ale muszę jeszcze wrócić do domu. - dodał nieco niepocieszony.
-Ja nie pozwolę Ci wsiąść za kółko, pod wpływem! - warknęła żona Stefana.
-Wszystkie kobiety są takie same. - westchnął.
-Ty się powinieneś cieszyć! - dorzuciła Sonia, z uśmiechem na twarzy.
-Faceci ... - skwitowała Marcelina.

Austria.

-Ty czynisz cuda, Kate. - Andrea była pod wrażeniem widoku, jaki widziała w swoim rodzinnym domu. Nigdy nie sądziła, że skoczków reprezentacji jej kraju można namówić do roboty i to jeszcze bez zapłaty. 

-Czemu? - spytała, nieco zaskoczona. 

-Całą reprezentację zagoniłaś do roboty. - zauważyła Gloria z uśmiechem przyglądając się wchodzących z kartonami mężczyznom. Zaśmiała się pod nosem, gdy porównała ich do pracujących w ulu pszczół.
-Eee, po prostu znam ich długo. - odpowiedziała, poprawiając czarną kulę ortopedyczną, dzięki którym próbowała normalnie się poruszać. Nie wiedziała, czy jej i Andreasowi tym razem wszystko się uda ale wierzyła, że znów spędzi z nim tak wiele pięknych, wspólnych chwil. Kochała go i nigdy nie przestała. Odejście od niego było błędem i teraz bardzo dobrze o tym wiedziała. Cieszył ją fakt, że zarówno jego siostra, jak i Tobias zgodzili się, żeby z nimi zamieszkała.
-Jesteś policjantką, masz czarny pas w karate. Odmówić Ci to jak wystawić się na pewną śmierć. - wtrącił Gregor, który właśnie zszedł z piętra domu rodzeństwa Koflerów. Müller wbiła w niego wymowne spojrzenie. Bardzo lubiła Schlierenzauera i nigdy tego nie ukrywała. Choć czasami zachowywał się jak szczeniak, potrafiła nim potrząsnąć. To ona dużo zmieniła w jego życiu, nie mógł temu zaprzeczyć.
-Schlierie!
-O nie już nie Schlierie. Dorosłem. - odpowiedział. Uśmiechnęła się do niego delikatnie. Wiele rozmów z nim pomogło i ona o tym wiedziała. Nadal był bardzo błyskotliwy, szarmancki, wyprzystojniał, stał się bardziej męski. Lubiła go i wiedziała, że nigdy to się nie zmieni.
-To prawda zmieniłeś się. - potwierdziła z uśmiechem. Gregor podszedł do niej i stanął obok. Bardzo ją lubił, nie ukrywał tego. Traktował ją jak przyjaciółkę i miał nadzieję, że z Andreasem będzie w pełni szczęśliwa.
-Ale nadal nie mam u Ciebie szans? - zapytał ze słodkim uśmiechem na twarzy. Gloria głośno westchnęła, a Andrea jedynie się zaśmiała. Gregor uwielbiał igrać ze swoimi przyjaciółmi, mając bardzo dobre stosunki z ich partnerkami. Byli cierpliwi, ale czy mógł być pewien tego, że do końca tak będzie?
-Ja Cię słyszę! - głos Andreasa rozniósł się po całym domu. Kofler lubił Gregora, uwielbiał się z nim droczyć. Tym razem również nie mógł się oprzeć, żeby nie wykorzystać sytuacji.
-Zastanów się Kate, jestem młodszy, zabawniejszy... - uwodzicielski uśmiech pojawił się na jego twarzy. Kto wie, czy gdyby nie uczucia do Andreasa policjantka by mu nie uległa.
-Na górę trzeba to zanieść. - Andreas pojawił się obok Gregora, brutalnie wbijając mu karton w klatkę piersiową. Gregor spojrzał na niego z wyrzutem.
-Ojejku, już w tym domu nie można swojego uroku wypróbować. - bąknął pod nosem, spuszczając głowę.
-Trzeba go jeszcze mieć. - oznajmił mu nad uchem Michael, który pojawił się obok niego ze średnich rozmiarem brązowym kartonem.
-Zabawne. - bąknął pod nosem Gregor, po czym poczłapał na górę. Twarz Michaela rozpromieniła się, gdy udało mu się dopiec Schlierenzauerowi. Tak jak niektórzy, uwielbiał robić mu na złość.
-To ja zrobię nam herbatę. - Andrea uśmiechnęła się szeroko, po czym zniknęła w kuchni. Gloria natomiast podskoczyła w miejscu przypominając sobie o cieście, które znajduje się na tylnym siedzeniu ich samochodu.
-Mama zapakowała nam ciasto. - rzuciła i zniknęła w przedpokoju. Katherine zaśmiała się pod nosem. Lubiła gdy coś działo się w jej życiu, wtedy czuła, że to było to. Brakowało jej jedynie Kristiny, która musiała zostać dłużej w pracy i Thomasa, który razem z córką i rodzicami wyjechał na kilka dni do swoich dziadków na północy Austrii. Miała nadzieję, że w przyszłości ta dwójka znów się zejdzie. Dobrze wiedziała, że takie uczucia do końca nie gasną i trzeba o nie walczyć, ze względu na wszystko.
   Czując lekki dyskomfort w prawej nodze, postanowiła przysiąść na sofie w salonie. Powolnym krokiem doczłapał do ciemnej kanapy, na której leżały kolorowe poduszki i szary koc. Była wdzięczna kolegom, że pomogli im w jej przeprowadzce, choć wiedziała, że sezon olimpijski rozpoczyna się dokładnie za tydzień. Jej przemyślenia przerwał Tobias, który pojawił się obok niej z niepewnym wyrazem twarzy i kolorowym zeszytem w ręku.
-Ciociu? - zaczął niepewnie, bawiąc się kartkami zeszytu.
-Co się stało kochanie? - zapytała, wyciągając w jego kierunku dłoń. Chłopiec ją złapał i już po krótkiej chwili przysiadł na zagłówku i niepewnie na nią patrzył. Był smutny, że nie rozumie zadań matematycznych, nie chciał sprawiać bliskim problemów i próbował rozwiązywać je sam, jednak nie zawsze mu to wychodziło. Miał jednak nadzieję, że jeśli poprosi Stefana Krafta, ten mu pomoże.
-Bo mam trudne zadanie z matematyki. A Stefan jest super i czy mógłby mi pomóc? - spytał. Kate uśmiechnęła się do niego. Słyszała od Andrei, że Kraft ma bardzo dobry kontakt z Tobiasem i ten może liczyć na jego pomoc w trudnych zadaniach, które dostaje w szkole.
-Poprosimy go, ale nie powinien odmówić. - Kate uśmiechnęła się szeroko do syna kuzynki Andreasa. Gdy dostrzegła Michaela zagadnęła do niego.
-Michael poprosiłbyś Stefana? - zapytała blondyna, który zabrał właśnie ostatni karton z jej rzeczami. Pokiwał z aprobatą głową i po chwili zniknął na drewnianych schodach. Tobias z uśmiechem przytulił ją do siebie. Była podobna do jego mamy, nawet tak samo się do niego zwracała. Miał nadzieję, że kiedyś zdecyduje się zostać jego mamą i nigdy już ich nie opuści.
Po krótkiej chwili, w salonie zjawił się nieco zaskoczony Stefan. Miły, niski skoczek narciarski uśmiechnął się szeroko do chłopca, którego tak bardzo lubił.
-Coś się stało? - zapytał, przysiadając na drewnianym stoliku.
-Bo mamy taki malutki problem. - Kate uśmiechnęła się do niego szeroko i wskazała na zeszyt, który kurczowo w dłoniach trzymał Schmidt.
-Jaki? - zapytał, opierając łokcie na udach. Oboje spojrzeli na chłopca, który niepewnie spoglądał na skoczka.
-Pomożesz mi z zadaniem? - cicho zapytał.
-No jasne. - odpowiedziała a Tobias podskoczył i wylądował na drewnianej podłodze nie zapominając o telemarku co dodatkowo uradowało Stefana.
-Idźcie do kuchni, tam będzie wygodniej. - zaproponowała. Tobias w podskokach skierował się do kuchni, w której Andrea kończyła parzyć herbatę a Gloria kroić ciasto. Starsza z kobiet minęła się z Kraftem w progu, młodsza natomiast jeszcze przez chwilę stała odwrócona do nich plecami. Tobias usiadł pod oknem, Stefan natomiast dostawił krzesło obok niego. Andrea uśmiechnęła się pod nosem. Postawiła przed Tobiasem szklankę z sokiem pomarańczowym, a przed nosem Stefana kubek z gorącą kawą. Podniósł głowę i spojrzał na blondynkę, która jedynie delikatnie poklepała go po ramieniu. Uśmiechnął się do niej lekko.
-To ja wam nie będę przeszkadzać. - powiedziała cicho, po czym cmoknęła go w policzek. Zaskoczyła go swoim gestem. Uśmiechnął się lekko odprowadzając ją wzrokiem, po czym zajął się rozwiązywaniem zadania Tobiasa.

    Wszyscy poza Stefanem i Tobiasem, po skończonej pracy usiedli w salonie i z uśmiechami na twarzach pochylali się nad herbatą i ciastem. Traktowali się jak jedną wielką, rodzinę i tak się też czuli w swoim towarzystwie.
-Dzięki za pomoc chłopaki. - Andreas uśmiechnął się do nich szeroko. Dużo im zawdzięczał i wiedział, że nigdy im się nie wywdzięczy.
-Przestań, przecież się przyjaźnimy. - Manuel poklepał go po ramieniu i uśmiechnął się szeroko do przyjaciela z kadry. Cieszył się, że wszystko zaczyna się im układać, miał nadzieję, że nikogo już nic złego w tym gronie nie spotka.
-A Stefanie nie przyjedzie? - spytała Kate, odkładając na stolik kubek z herbatą. Bardzo lubiła Langer i często wdawała się z nią w ciekawe konwersacje. Manuel westchnął. Gdy poznał Stefanie zakochał się od razu. Miała w sobie coś takiego, co go do niej przyciągało. Jak magnez. Opierała się, ale w końcu mu uległa. Teraz, gdy planowali wspólne życie trochę zaczynała przeszkadzać jej praca i jego skoki, ale wierzył, że wszystko im się uda i będą szczęśliwi.
-Nie, wczoraj przyszli do niej starzy studenci. Pracują przy jakimś dużym projekcie dla francuskich artystów, chcą dobrze wypaść. - powiedział dumny. Cóż, Stefanie miała niewiarygodny talent a on czuł się wyjątkowo, gdy mówiono o jego dziewczynie.
-Aha. - westchnęła. Cieszyła się, że wszystkim się układa.
-Stefan coś dużo czasu spędza z Tobiasem. - zauważył Michael, wbijając swój wzrok w kuchnię.
-Co zazdrosny jesteś, że młody Ci konkurencję robi. - Gregor parsknął śmiechem, jednak wzrok Michaela na nic się zdał. Schlierenzauer nie mógł przestać się śmiać.
-Ha, ha, ha.
-Chłopaki. - Andrea spojrzała na nich wymownym wzrokiem. Podziałało. Jej starszy brat zaśmiał się pod nosem. Choć Andrea znalazła się w ich szeregach nie dawno, to już zdążyła znaleźć z nimi idealny kontakt i zadomowić się w tym kręgu, jego zdaniem na dobre. Gdy Gloria chciała coś wtrącić, z kuchni wyszedł szczęśliwy Tobias z szerokim uśmiechem na twarzy, za którym podążał Stefan z dłońmi schowanymi w kieszeni spodni jeansowych.
-Stefan, a czym różni się wiedza od mądrości? - zapytał Schmitt siadając na sofie pomiędzy Gregorem i Michaelem. Szatyn uśmiechnął się do chłopca, a blondyn zabawnie pogłaskał go po głowie, czochrając jego włosy. Stefan cicho westchnął. Lubił Tobiasa, lubił również ciekawe pytania jakie chłopiec zadawał, jednak nie chciał zbytnio chwalić się swoimi odpowiedziami z kimś innym niż kuzyn Koflerów. Ale z uwagi na to, że darzył go dużą sympatią, postanowił tym razem zrobić wyjątek. Przysiadł na zagłówku sofy, obok Andrei, która zaciekawiona pytaniem Tobiasa, wbiła w niego wymowny wzrok. Dobrze wiedziała, że Stefan nie jest takim zwykłym chłopakiem. Na pewno jest zbyt skromny, to widać gołym okiem.
Stefan zmarszczył brwi, szukając w swojej głowie odpowiedniego porównania, które dałoby chłopcu jasną odpowiedz na zadane przez niego pytanie. Uśmiechnął się lekko, gdy wpadł mu do głowy odpowiedni pomysł.
-Tobias wiedza polega na tym, że masz świadomość, że pomidor to owoc. Mądrość polega na tym, że nie dodasz go do sałatki owocowej. - odpowiedziała. Tobias uśmiechnął się szeroko.
-Muszę do zapisać. - powiedział Manuel, z uśmiechem na twarzy. Clemens Aigner spojrzał na niego dziwnym wzrokiem, jednak nic nie powiedział, wyręczył go w tym Schlierenzauer.
-Żeby przypadkiem nie wrzucić pomidora do sałatki owocowej? - Gregor zaśmiał się, jednak po uderzeniu w tył głowy, jakie w jego kierunku wystosował Andreas zamilkł.
-Jesteście szurnięci. - skwitowała Andrea, co spotkało się z głośny śmiechem całego towarzystwa.

Niemcy.

    Szatynka z lekkim uśmiechem na twarzy usiadła na dużej sofie w salonie swojego domu rodzinnego. Na swoich kolanach położyła ciemną poduszkę, wyczekując wzrokiem blondynki, która z drewnianych schodów, zeszła tuż za nią. Starsza z kobiet posłała jej szeroki uśmiech rzucając się na sofę obok niej. Zaśmiały się głośno, czym wywołały z kuchni cztery głowy i osiem par zaciekawionych oczu, które wylądowały na ich osobach. 

-Zwariowały? - spytał najniższy z mężczyzn.

-Zwariowały? One to już ześwirowały. - skomentował Andreas Wank wymownym spojrzeniem obdarowując autora wcześniejszego pytania. Eisenbichler jedynie zaśmiał się cicho pod nosem. 

-Nigdy nie zrozumiem kobiet. - westchnął Freitag, opadając na stojący nieopodal niego drewniany, kuchenny stołek. Wellinger spojrzał na niego wymownie. Był chłopakiem Laury i nigdy jeszcze nie zdał się na odwagę, żeby zapytać ją o powód jej złego samopoczucia, o zrozumieniu jej nawet nie myślał. Nie był tchórzem, ale tak młodo jeszcze nie chciał umierać. 

-Nawet nie próbuj tego robić. - ostrzegł go najmłodszy z nich. 

-No chyba, że chcesz zniknąć z tego świata za kwadrans i w dodatku w nie wyjaśnionych okolicznościach. - dorzucił Wank głosem, który sprawił, że po ciele Richarda przeszedł dreszcz rodem z horrorów. Wellinger jedynie pokiwał mu głową, potwierdzając tym samym słowa, które chwilę wcześniej wypowiedział jego przyjaciel. Freitag jedynie przełknął głośno ślinę. Obaj potrafili go zaskoczył i to nie pierwszy raz. 

     Laura i Sophie natomiast z uśmiechami na twarzach czytały krótką relację, którą młodsza z nich dostała chwilę temu w wiadomości od swojej najlepszej przyjaciółki z Austrii. Nie opuszczał ich przy tym szampański humor, czego nie potrafiły ukryć. Bardzo dobrze się rozumiały, co cieszyło chłopaka młodszej z nich. Jego partnerkę natomiast cieszył fakt, że ten ma dobre stosunki z jej bratem. Choć na początku ich związku, oboje mieli obawy odnośnie tych relacji. Na szczęście wszystko ułożyło się po ich myśli i byli razem wyjątkowo szczęśliwi. Laura nigdy na niego nie narzekała i nie miała zamiaru tego robić. Był czuły, miły, romantyczny, nieprzewidywalny, czasami tajemniczy, ale to w nim kochała najbardziej. 

-Schlierenzauer zawsze taki jest? - spytała Sophie, gdy Wank zgasiła wyświetlacz swojego telefonu. Szatynka sięgnęła pamięcią do wszystkich spotkań z Austriakiem. Od razu go polubiła i nigdy nie miała do niego żadnych zastrzeżeń. W gruncie rzeczy wszyscy go lubili.

-Odkąd go znam, to tak. - odpowiedziała Wank. 

-Soczku dziewczyny? - zapytał nagle Wellinger wyglądając z kuchni. Obie pokiwały mu z aprobatą głową, więc skoczek zniknął aby po chwili pojawić się ze szklankami soku, razem z trójką jego przyjaciół. 

-Dziękujemy. - powiedziała Sophie, posyłając swojemu bratu szeroki i słodki uśmiech. Wellinger odpowiedział jej tym samym, po czym pomierzwił jej włosy. Laura zaśmiała się, gdy jej brat usiadł pomiędzy nimi na sofie. 

-Spakowani jesteście? - zapytała Laura, gdy obok niej usiadł Richard przytulając się do niej, co natomiast spotkało się z niezbyt przychylnym spojrzeniem wbitym w swojego przyjaciela. 

-Od wczoraj. - odpowiedział Markus, opierając dłonie na oparciu sofy. Obie dziewczyny spojrzały na niego z uśmiechem na twarzy. Lubiły ich bardzo i nigdy tego nie ukrywały. 

-Tylko tam nie szalejcie. - Laura pogroziła Andreasowi palcem przed nosem, co spotkało się z wymownym spojrzeniem jej chłopaka.

-Niby jak mamy to robić, skoro wpuściłaś w nasze szeregi kreta. - rzucił z wyrzutem w głosie. 

-Ja wrzuciłam kreta, niby jak? - zapytała, patrząc na niego zdziwionym spojrzeniem.

-A Andrea to co? - rzucił w nią spojrzeniem, które rozbawiło zarówno jego siostrę jak i jego kolegów. 

-No wiesz co? - obraziła się i wtuliła w tors Freitaga, który jedynie uśmiechnął się do niej słodko i cmoknął w czoło. 

-Kwiaciarnia jest otwarta do osiemnastej. - skwitował Eisenbichler.

-Kwiaciarnia w tym wypadku może nie wystarczyć. - rzuciła jedynie Sophie, po czym wszyscy wybuchnęli niepohamowanym śmiechem.

○○○

Witajcie kochani.

Cieszę się, że udało mi się przyjść do was z szóstką nieco wcześniej niż na początku zakładałam. 😃

Powiem szczerze, że jestem nawet zadowolona z tego rozdziału, może i wam przypadnie do gustu. ❓

Dziękuję za wszystkie komentarze pod dotychczasowymi rozdziałami i za wszystkie potknięcia gorąco was przepraszam. 

Zapraszam do zakładki z bohaterami, która ostatnio nieco się zmienia. Ogrom bohaterów niech was nie przestraszy wbrew pozorom nie pogubicie się tutaj. Ja na razie jakoś daje radę. 😇😉

Jeszcze raz bardzo wam wszystkim dziękuję.

Pozdrawiam mocno i do następnego.

A wszystkim skoczkom życzę powodzenia w Pyeongchang. 👍💪

Buziaczki.

"Biorę na siebie całą odpowiedzialność. Powiedzmy, dziewięćdziesiąt procent."

•

"Bohater nie jest odważniejszy od zwykłego człowieka, ale jest odważniejszy pięć minut dłużej."

•

"Zdrowy rozsądek to zespół przesądów nabytych przed osiemnastym rokiem życia."